ഹരിശ്രീ ഗണപതയേ നമഹ:
ഇന്നു വിദ്യാരംഭം.ഒരു തുടക്കക്കാരി ബ്ലോഗ്ഗിണി ആണെങ്കിലും, ഇന്നു ഒരു പോസ്റ്റ്‌ എങ്കിലും ഇടാത്തത് ശരിയല്ലല്ലോ അത് കൊണ്ട് എന്റെ വീട്ടിനെ കുറിച്ച് പറയാം എന്ന് വച്ചു.
അച്ഛന്റെ വീട്ടില് ആണ് ഞങ്ങള്‍ താമസിച്ചിരുന്നത്. പക്ഷെ വിശേഷ ദിവസങ്ങള്‍ അമ്മയുടെ തറവാട്ടില്‍ ആണ്. മരുമക്കതായം ആയിരുന്നല്ലോ പണ്ട്,തറവാട്ടില്‍ അതിപ്പോഴും തുടരുന്നു. അത് കൊണ്ട് എന്റെ കുടുംബത്തിലെ തലമുറ വാഹകര്‍ പെണ്‍കുട്ടികളാണ്. അവര്‍ക്കാണ് സര്‍വ സ്വത്തും. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവര്‍ക്ക് പ്രത്യേക സ്ഥാനം ആണ്. നല്ല ദിവസങ്ങളില്‍ തറവാട് വൃത്തിയാക്കി നാഗക്കാവിലും,ബ്രഹ്മ രക്ഷസ്സിനും വിളക്ക് തെളിക്കും.. പിന്നെ മുല്ലക്കലും പടി മുറ്റത്തും ദീപം വയ്ക്കും. വൈകുന്നേരം ആകുമ്പോഴേക്കും ഓരോരുത്തരായി എത്തി തുടങ്ങും. ഓരോ ഓട്ടോ വരുമ്പോളും സന്തോഷമാണ്.
തറവാട്ടില്‍ എപ്പോളും ബഹളം ആയിരിക്കും അന്നൊക്കെ .അമ്മ,അച്ഛന്‍,മുത്തശ്ശന്‍,അച്ഛമ്മ അമ്മാവന്മാര്‍,അമ്മായിമാര്‍,വലിയമ്മമാര്‍,വലിയച്ചന്മാര്‍,ചെറിയമ്മമാര്‍,ചെറിയച്ചന്മാര്‍ അവരുടെ മക്കള്‍ എല്ലാവരും എത്തും. അപ്പൊ അവരൊക്കെ ഓരോരോ സ്ഥലങ്ങളില്‍ ആയിരുന്നു എങ്കിലും എല്ലാ നല്ലതിനും ചീത്തക്കും ഒത്തു ചേരും. ഈ ഒത്തുചേരല്‍ മൂത്തവരെ സംബധിച്ച് ആഘോഷമായിരുന്നു. മുതിര്‍ന്ന സ്ത്രീകള്‍ അടുക്കളയില്‍ തിരക്കിലാവും സദ്യ ഉണ്ടാക്കലും മറ്റുമായി തിരക്കില്‍. അതിനിടയില്‍ പരദൂഷണവും. നാട്ടില്‍ അല്ലാത്തവര്‍ക്ക് നാട്ടിലെ എല്ലാം അറിയണം.നാട്ടില്‍ ആരൊക്കെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു പോയി,പ്രസവിച്ചു,ഒളിച്ചോടി പോയി ഇതൊക്കെയാണ് ആദ്യം അറിയേണ്ടത്. നാട്ടിലുള്ളവര്‍ക്ക് നഗരത്തിലെ വിശേഷം അറിയണം.
പുരുഷന്മാര്‍ക്ക് രാവിലെ മുതല്‍ തിരക്കാണ്. നാട് ചുറ്റണം,പണിക്കാരെ ഭരിക്കണം, പിന്നെ കുറെ എന്തൊക്കെയോ. പക്ഷെ ആ വൈകുന്നെരങ്ങളൊക്കെ അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കായി ചിലവഴിക്കും. കുടുംബത്തില്‍ എല്ലാവരും ചേര്‍ന്ന് മ്യുസിക്കല്‍ ചെയര്‍,പാട്ടു മത്സരം അങ്ങനെ ഒരുപാടു സന്തോഷങ്ങള്‍. എല്ലാവരും കൂടെ ഊണ് കഴിക്കും.നിലത്തു എല്ലാവരും കൂടെ കിടന്നുറങ്ങും.
പട്ടുപാവാടയണിഞ്ഞ ചേച്ചിമാരെ ചേട്ടന്മാര്‍ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കും. അവര്‍ സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ കളിയാക്കും. അവര്‍ ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ കൂടിയില്ലെങ്കില്‍ ചേട്ടന്മാര്‍ ഞങ്ങളെ വിട്ടു അവരെ വിളിപ്പിക്കും. ഞങ്ങളൊക്കെ കളിക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ ദൂരെ ഇരുന്നു സംസാരിക്കും. അത് കണ്ടു പിടിക്കുന്ന അമ്മായിമാര്‍ അവരെ ചെവിക്കു നുള്ളി കളിയാക്കും.നാണം കൊണ്ട് പട്ടു പാവാടക്കാരി ഓടി മറയും. ഇതൊക്കെയേ ഉള്ളൂ.എങ്കിലും ആ പ്രണയത്തിന്റെ തീവ്രത കണ്ടു ഞങ്ങളില്‍ ചിലരെങ്കിലും കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട്.
തിരിച്ചു പോകേണ്ട നാള്‍ ആണ് വേദനിപ്പിക്കുന്ന നാള്‍. രഹസ്യമായി യാത്ര പറഞ്ഞും പ്രതീക്ഷകള്‍ പങ്കു വച്ചും ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികള്‍ പിരിയും. അടുത്ത വര്ഷം കാണാം എന്നും അപ്പോള്‍ മാങ്ങാ എറിഞ്ഞു വീഴ്ത്തി തരാമെന്നും,ഇനി വരുമ്പോള്‍ മയില്‍പീലി തരാമെന്നും അങ്ങനെ ഒരുപാടു വലിയ വാഗ്ദാനങ്ങള്‍. ചേട്ടന്മാരുടെ ചെവിയില്‍ പറയാനുള്ള രഹസ്യം ഞങ്ങളോടെ പറഞ്ഞു ചേച്ചിമാരും പോകും. പിന്നെ തറവാട് പൂട്ടി ഞങ്ങളും. അപ്പോള്‍ നെഞ്ചില്‍ വിങ്ങുന്ന ഗദ്ഗദം… ഈ പോസ്റ്റ്‌ എഴുതോമ്പോഴും എനിക്കുണ്ട്. അന്നൊക്കെ അത് വലിയ വേദനയായിരുന്നു. എല്ലാവരും കെട്ടിപിടിച്ചു കരഞ്ഞും,ഉമ്മ വച്ചും,വലിയവരുടെ അനുഗ്രഹം മേടിച്ചും പിരിയും.
അങ്ങനെയിരിക്കെ പിന്നെയും ഞങ്ങള്‍ ഒത്തു കൂടി. പക്ഷെ അന്നവിടെ ആരും വിളക്കു വച്ചില്ല,ചിരിച്ചില്ല. ചങ്ങലകളും കൊണ്ട് കുറെ ആളുകള്‍ വന്നു. എന്തൊക്കെയോ നടന്നു. എല്ലാവരും തമ്മില്‍ വഴക്ക്. വഴക്ക് കൂടുന്ന ശബ്ദം മാത്രം തറവാട്ടില്‍. ആര്‍ക്കും ആരോടും ഇഷ്ടമില്ലാത്ത പോലെ എല്ലാവരും. കളിയും ചിരിയും തമാശയും ഇല്ല വീട്ടില്. ഞങ്ങളെ ആരെയും പരസ്പരം സംസാരിക്കാന്‍ പോലും ഞങ്ങളുടെ അച്ഛനമ്മമാര്‍ വിട്ടില്ല. പരസ്പരം സങ്കടത്തോടെ നോക്കി നില്‍ക്കാം എന്നല്ലാതെ ഞങ്ങളെന്തു ചെയ്യാന്‍.സ്വത്തു ഭാഗം വക്കല്‍ ആണത്രേ അത്. ഇത്രേം വിഷമം പിടിച്ച ഒന്നാണെങ്കില്‍ അത് വേണ്ടായിരുന്നു...
ഒരു നാള്‍ എല്ലാരും പിരിഞ്ഞു. ആരും ആരോടും യാത്ര പറഞ്ഞില്ല,മുത്തശ്ശന്റെ അനുഗ്രഹം വാങ്ങില്ല,ആരും കരഞ്ഞില്ല,കെട്ടി പിടിച്ചുമില്ല...
ഒത്തുചേരലുകള്‍ കുറഞ്ഞു വന്നു. പിന്നെയെന്നോ അത് കല്യാണങ്ങള്‍ക്കും മരണങ്ങള്‍ക്കും മാത്രമായി. മുത്തശ്ശന്‍ കരഞ്ഞു വിളിച്ചിട്ടും അവര്‍ വന്നില്ല. മുത്തശ്ശന്‍ മരിച്ചപ്പോള്‍ പോലും ചിലര്‍ വന്നില്ല.ജോലി തിരക്കാണ് പോലും.
കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം എന്റെ കല്യാണം ഉറച്ചു. എല്ലാവരെയും അമ്മയും അച്ഛനും അവരവരുടെ വീട്ടില് ചെന്ന് വിളിച്ചു. നീങ്ങിപോയ കണ്ണികളൊക്കെ ഒത്തു ചേര്‍ന്നു. വരാത്തവരെ ഇവര്‍ ചേര്‍ന്നു ഒറ്റപ്പെടുത്തി. സന്തോഷം വിരുന്നുവന്നു ആ പഴയ തറവാട്ടില്‍. അടഞ്ഞു കിടന്ന വാതിലുകള്‍ മലര്‍ക്കെ തുറന്നു.ബ്രഹ്മ രക്ഷസ്സിനും നാഗങ്ങള്‍ക്കും വിളക്കു തെളിച്ചു. പിരിയുന്ന നാളില്‍ എല്ലാവരും വിതുമ്പി. കാരണം അവരുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ ആരും ജീവനോടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അനുഗ്രഹം വാങ്ങാന്‍...